KONTRA SMAKI

Warsztaty czekolady w Akademii Czekolady Barry Calebaut w Łodzi współorganizowane przez Gastronomię na Obcasach czyli krótka historia tego jak na nowo odkryłam czekoladę. Nadal za tabliczkę mojej ukochanej mlecznej czekolady z orzechami laskowymi „z okienkiem” jestem w stanie oddać pół królestwa i rękę królewny, ale po warsztatach w Akademii Czekolady w Łodzi wiem, że jedną, wyśmienitą, czekoladową pralinką nadzianą ziołami można mnie skutecznie oswoić, a nawet zapewnić sobie moje dozgonne uwielbienie i szacunek. Dotąd czekolada była dla mnie bohaterką raczej romantyczną, uwięzioną w 100 gramowej tabliczce. Rzewnie wzdychającą do księcia Roszpunką, który ją uwolni ze sklepowej półki i pochłonie jej czar bez zbędnych pytań i wątpliwości. Jednym daje szczęście, innym pozwala zapomnieć, mnie po prostu poprawia humor. Potrafię sobie wyobrazić świat bez buraków, bez galaretki, nawet bez brzoskwiń i wiśni, ale świat bez czekolady… nie może być! Ale wróćmy do Łodzi. ...

Miałam na nie ochotę od tygodnia. Przypomniał mi się ich smak, gdy przeglądałam zdjęcia z nart w Austrii.   Niby jedno zdjęcie wiosny nie czyni, ale moje kubki smakowe zostały pobudzone, wyobraźnia zaczęła projektować obrazy i odwrotu nie było. Na wysokości 2 350 m n.p.m w Wedel Hűtte, wyglądającej jak chata biednego pasterza alpejskich owiec, jadłam jedne z najlepiej przyrządzonych krewetek w moim życiu. Chata okazała się ekskluzywnym hotelem, z wydzieloną częścią stołówkową dla mniej wymagających narciarzy, ale i z restauracją serwującą lokalne specjały w wersji „na bogato”, modern, a nawet cosmic. Po mało wyrafinowanych, kulinarnych doznaniach bufetów dla masowego użytkownika, dla odmiany, skierowaliśmy swe kroki na pięterko, gdzie znajdowała się restauracja. Wnętrze wiejskie, utrzymane w stylu góralskim, ale raczej po ichniemu niż po naszemu, przytulnie, ciepło, na zewnątrz – 20° C, widok z okna na zaśnieżone szczyty jak z pocztówki, pogoda idealna, kelnerzy tradycyjnie...

Specjalność mojego taty. Kiedy w sklepach pojawiają się pierwsze ogórki, w moim domu zaczyna pachnieć tymi małosolnymi i tak już pachnie do późnej jesieni. Dziś oczekuję specjalnych gości, postanowiłam przygotować sama sagan ogóreczków, co by nam się miło chrupało. 2 kg czystych ogórków (najlepiej małych i gruntowych) Obrany chrzan (4-5 kawałków) 4 obrane ząbki czosnku Pęczek kopru 2 litry ugotowanej wody z solą (1 łyżka soli na litr wody) I wszystko do gara, sagana, kamiennego słoja. Na spodzie układamy ogórki z chrzanem, czosnkiem i koprem. Zalewamy wszystko słonym wrzątkiem. Przyciskami talerzykiem i odważnikiem (u mnie za odważnik służy zakręcony słoik z wodą). Przykrywamy ściereczką i czekamy co najmniej dobę. Zapach rozchodzi się po całej kuchni, ba, po całym domu, a my już nie możemy się doczekać. J Uwielbiam to J

Przez dwa miesiące, właśnie dziś stronę Kontrasmaków odwiedzono 1000 (tysiąc) razy. Dla mnie to bardzo dużo, powiedziałbym nawet, że to sukces. Nie spocznę na laurach - piszę dalej. Bo pisanie bardzo lubię, gotowanie jeszcze bardziej, a pisanie o gotowaniu jest dla mnie czystą przyjemnością. Chcę się dziś pochwalić moim synem, który lubi jedzenie tak jak ja. Kiedy widzę, z jaką radością zabiera się do jedzenia, przygotowywania choćby kanapek na kolację od razu poprawia mi się nastrój. Najbardziej lubi chleb z nasionkami (najbardziej dyni) i kechup (specjalnie dla niego nauczyłam się go sama robić, przepis latem). Mam nadzieję, że tak mu zostanie, a kuchnia i dobre jedzenie będzie dla niego tak ważne jak dla mnie. Dla potomnych sfotografowałam ostatnie jego dzieła kanapkowej sztuki. Smacznego J A oto jeszcze jedna inspiracja. Zobaczyłam ostatnio w necie piękne zdjęcie artystycznie przygotowanych kanapek. Finezyjne zwierzątka, krajobrazy, postaci… a wszystko jadalne, ni...

albo s ałatka uniwersalna z młodym groszkiem   Czasem zobaczę w ogrodzie coś i to coś tchnie mnie do zrobienia czegoś innego. Jedna mała rzecz, szczególik, czasem wywołuje lawinę zdarzeń, a czasem tylko mini przyjemność i dobre samopoczucie, tak jak dziś. Przy porannym obchodzie z kawą mojego ogrodu zobaczyłam niepozorne, małe strączki zielonego groszku, zwanego też cukrowym albo z angielska „grin binem”. Kwitł i kwitł już drugi tydzień, wreszcie pojawił się mój ulubiony groszek. Nie mogłam mu się oprzeć J Gdy za młodu odwiedzałam ogródek/ działeczkę dziadka Marcina, pierwsze kroki kierowałam zawsze na grządkę z groszkiem. Gdy już zaspokoiłam swoją głód i łapczywość, a na roślince nie został już ani jeden strączek, szłam przywitać się z dziadzią i odwiedzić inne zakamarki czarodziejskiego ogrodu. Kiedy byłam starsza, dziadek nadal siał groszek, specjalnie dla mnie, ale już nie zżerałam go tak łapczywie. Nabrałam trochę ogłady i pamiętałam, żeby najpierw się przywitać. U...

Wszyscy w koło zrobili, zrobiłam i ja. Kiedyś robiłam nalewkę na owocach czarnego bzu i nie powiem, wyszła rewelacyjna.   Ale kwiatów czarnego bzu jeszcze w kuchni nie wykorzystywałam, więc przepis Agnieszki bardzo mnie zaciekawił. Nie byłabym sobą, gdybym go nieco nie zmodyfikowała i się opłaciło. 1 litr soku jabłkowego 1 litr wody 4 jabłka Cały koszyk kwiatów czarnego bzu (zebrane na sucho) 4 goździki 500 gram cukru żelującego 3:1   Najpierw trzba ugotować razem sok, wodę i jabłka.   Wyłączyć. Wyjąć jabłka, dodać umyty bez i goździki. Zostawić do ostygnięcia. Gdy ostygnie, odsączyć kwiaty i wyrzucić. Soku wychodzi ok. 1,5 litra. Sok pomieszać z cukrem według przepisu na opakowaniu. Zagotować i gorące przelewać do słoiczków. Pychotka o niezwykle intensywnym aromacie, smak i zapachu. Nie da się pomylić z niczym innym.

Urodziny małych i dużych są okazją do spotkania. Oczywista oczywistość, że pozwolę sobie zacytować klasyka. Znam takie domy, gdzie nie celebruje się urodzin, obchodzi się je po cichu, w zaciszu, a czasem nawet mijają bez tradycyjnej świeczki i tajemniczego marzenia uchwyconego przy jej dmuchaniu. U nas w domu zawsze była celebra. Zawsze imprezka, przyjęcie, tort, feta, prezenty i goście. Tak się nauczyłam, tak polubiłam i tak robię w moim domu. Pamiętam, jaką radochę sprawiało mi to jako małej dziewczynce – nie umiem odmówić tej radochy także moim dzieciom. Uwielbiam spotkania z rodziną i dawno nie widzianymi przyjaciółmi. Świat się kręci w takim tempie, czasu coraz mniej - trzeba wykorzystać każdą okazję do świętowania. Gdy tylko zbliża się data – siadam na kanapie, obkładam się stosem książek kucharskich, otwieram wszystkie szufladki kulinarne w głowie i obmyślam menu. Najczęściej kulminacyjną częścią obchodów urodzinowych jest niedzielny rodzinny obiad. Obowiązkowa jest zupa, ...

Tort numer dwa, dino tort na zamówienie mojego syna. Inspirowany Tyranozaurem. Dziś tylko zdjęcie. Przepis był w poprzednim wpisie. Zamiast musu truskawkowego użyłam powideł śliwkowych i nie skorzystałam z masy marcepanowej. Ten tort robiłam razem z moją mamą. Tradycyjnie skończyłyśmy pracę późno w nocy, ale efekt wart był każdego poświęcenia. Pierwszy raz nam się zdarzyło, że na imprezie tort zniknął z talerza już przy pierwszym rozdaniu! Nie było namawiania, dokładek, ani marudzenia. Wyszedł piękny i wyśmienity. Właśnie kończę kilkudniowy maraton urodzinowy. Ale było fajnie! Wszystkim bardzo dziękuję.

Wczoraj mój syn świętował swoje szóste urodziny w małpim gaju, znaczy w Madagaskarze. Moim zdaniem, jest to w chwili obecnej najfajniejszy plac zabaw pod dachem w naszej okolicy. Otwarty w zeszłym roku, pełen atrakcji i nie nudzący się młodym nigdy. Dzieci zajadały się specjałami adekwatnymi do charakteru imprezy. Menu nie wyszukane i raczej nie zdrowe, ale w pewnych sytuacjach warto przymknąć oko i cieszyć się chwilą. Były chrupki, cukierki, wafelki, ciasteczka… Czyli wszystko to co dzieciaki jedzą zawsze, wszędzie i bez oporów. Był oczywiście także mój dinotort. Dla dorosłych dla odmiany przygotowałam babeczki z otrębami z owocami z nalewki na słodko i mini tartki z ciasta francuskiego z nadzieniem serowo- szynkowym – na słono. Wszystko wyszło wyśmienicie. Babeczki to moja klasyka, przepis na nie podawałam już wcześniej, skupię się więc dziś na delicjach na słono. Babeczki – mini tartki z nadzieniem serowo- szynkowym 1 opakowanie ciasta francuskiego 3 jajka 1 plaster gruboś...

Pieczenie tortu to dla mnie nie pierwszyzna, ale nigdy wcześniej nie robiłam go w kształcie dinozaura. Tak zażyczył sobie mój syn. Jego urodziny – jego życzenie jest dla mnie rozkazem. A że co roku przygotowuję tort w innym kształcie, a wyzwań się nie boję, więc i tym razem puściłam wodze fantazji i wyszła z tego dość oryginalna wariacja na temat diplodoka. Ten tort jest wyjątkowy jeszcze z jednego powodu. Pierwszy raz eksperymentowałam z marcepanową masą plastyczną. Brzmi groźnie, ale jest to jadalna, łatwa do formowania masa. Szczegóły poniżej. Biszkopt 6 jaj Półtorej szklanki mąki Więcej niż pół szklanki cukru 1 opakowanie cukru waniliowego 1 łyżeczka proszku do pieczenia Osobno mieszamy proszek do pieczenia z mąką. Jajka ubijamy, po trochu dosypujemy cukier i cukier waniliowy. Dopiero, gdy masa będzie jednolita dosypujemy suche składniki. Mieszamy, aż wszystko się połączy i nie będzie grudek. Wylewamy na wysmarowaną masłem i posypaną tartą bułką okrągłą formę. Pie...

Znów na początek mała reminiscencja. Odkąd pamiętam jestem alergikiem. Niezdiagnozowanym, ale świadomym. W maju i czerwcu kicham, prycham, kaszlę i płaczę. Zawsze obiecuję sobie, że jesienią, gdy już wszystko przestanie pylić, zrobię sobie testy. Ale kiedy już przestaję się źle czuć, zapominam o postanowieniu i rok w rok jest tak samo. W czasach dzieciństwa objawy były chyba nawet silniejsze. Budziłam się rano z zaklejonymi powiekami i z przerażeniem nie mogłam otworzyć oczu , mama przemywała mi je naparem z rumianku i było dużo lepiej. No i doszłam do sedna. Rumianek dobry na wszystko. U nas wiosna i to cudowna, słoneczna. Znak, że będę miała kłopoty. Nie czekając ani chwili dłużej, zabrałam dziś moje dziabągi na spacer w poszukiwaniu leku na całe zło - rumianku. Wbrew pozorom, łatwo nie było. Dopiero w okolicach torów udało nam się natrafić na kilka dorodnych roślinek. Przy okazji przejechały 4 ciężarówki na niby ukończoną już S11. Jeden pociąg z niepoliczalną ilością wagonów st...

Każdy na pewno ma swoje TOP TEN kulinarne, spisane lub ujawniające się przy wyjątkowych okazjach. Na mojej liście bardzo wysokie miejsce zajmuje ser z niebieską pleśnią, najlepiej w duecie z gruszką lub winogronem. Kiedy za oknem pogoda nastrajająca melancholijnie, siąpi deszcz, wiatr zwiewa czapki z głów, trudno się skupić, lubię zrobić coś nie pracochłonnego, prawie dietetycznego, zawsze smakowitego -   łódeczki z cykorii serem pleśniowym z gruszką i orzechami. 2 cykorie 100 gram sera z niebieską pleśnią (typu rokpol) 1 słodka gruszka garść orzechów włoskich ocet balsamiczny Przygotowanie super proste. Na listku cykorii ułożyć pokrojone w cienkie plasterki gruszki, pokruszyć ser, dodać kilka kropel octu balsamicznego i udekorować orzechem. Nigdy nie mam dość J