DYNIA - królowa jesieni

Ciasteczka dyniowe

Jest niczym rozkokoszona na jesiennym tronie baronowa… jak rozpieszczona do granic przyzwoitości przez wrześniowe słońce królewiątko… jak naburmuszona swym nadmuchanym ego królowa jesieni… wielka, okrągła, dumna dynia.

Zawsze mnie intrygowała i fascynowała.

Ma niesamowicie intensywny smak. Z łatwością wyczuwam ten aromat w każdej potrawie, do której ją dodaję. A staram się różnorodnie wykorzystywać ten ogromny dar losu.

W tym roku nie miałam swoich dyni, ale zostałam obdarowana przez teścia, któremu pięknie obrodziły dynie na kompoście. Uprawa ekologiczna – 100% nawozu naturalnego.

Nieco odstraszała mnie zawsze jednak wielkość dyni. Jak już rozkroję jedną, to muszę ją wykorzystać do końca, a zwykle trafiały mi się egzemplarze w wersji XXL, więc roboty było co nie miara. Wyobraźnia miała co robić.

W tym roku były więc powidła z dyni, placki dyniowe, zupa dyniowa, ciasteczka dyniowe… Ola przywiozła jeszcze pyszną naleweczkę dyniową. A sezon się przecież jeszcze nie skończył. Wszystko się jeszcze może zdarzyć. Jak skusi mnie jeszcze jakiś przepis, to kto wie, może i serniczek dyniowy, albo inne figle…

A zapomniałabym były jeszcze dyniowe lampiony. Niesamowita sobotnia zabawa z dzieciakami. Teraz latarenki stoją na ganku i rozpraszają Panią jesień. A ta jest wyjątkowo łaskawa w tym roku. Urzeka kolorami, ciepełkiem i złotymi, słonecznymi refleksami. Już cały ogród mam w rozpalonych czerwonością i żółcieniami liściach klonu. Tańczą na trawniku, a mnie szkoda całą tą rozhahaną ferajnę sprzątnąć. Gdybym miała czas, nagrałabym film o liściach, które chcą zwiedzić kawałek świata, urywają się z drzewa i lądują w moim ogrodzie, bo to najpiękniejsze miejsce na ziemi.

Brzoza jeszcze trzyma się dzielnie. Jej liście szumią tak osłabiająco i usypiająco… To też uwielbiam!

Wiem, wiem powinnam je zagarnąć z trawnika, ale co mi tam – tak pięknie wyglądają. Poluję tylko z aparatem na momenty, w których najpiękniej błyszczą w słońcu. Jak tu nie lubić jesieni.

Nawet lubię zakładać mój błękitny płaszczyk i zapinać guziki po sama szyję, i butelkowo – zieloną apaszkę od mamy, i wielką czapkę z pomponem... I lubię nawet kiedy leżę już w łóżku, a tuż nad moją głową deszcz wystukuje o szybę najpiękniejsze melodie świata… Zamykam oczy i już mnie nie ma.

Ale wróćmy do dyni, bo rozmarzyłam się jesiennie. Jest to jakby nie było blog trochę kulinarny. Wypadałoby zamieścić przepis. To może ciasteczka dyniowe. Podaję proporcje plus minus, ponieważ nie mam miarki w oku, nigdy nie miałam, mieć nie będę i nie trzymam się sztywno przepisów. Nie jedną potrawę w ten sposób „przedobrzyłam”, ale twardo trzymam się wiary w słuszność improwizacji i „wolnego” myślenia.

Ciasteczka dyniowe

300g mąki pszennej

100g cukru

1 łyżeczka proszku do pieczenia

szczypta imbiru, ½ łyżeczki cynamonu, szczypta gałki muszkatołowej, szczypta soli

1 jajko

300 gr zmiksowanej dyni

150 ml oleju

2 łyżki mleka

Mokre składniki zmiksować, powoli dodawać połączone wcześniej suche składniki. Ciasto musi być dość gęste, jeśli wydaje nam się za rzadkie, proszę dodać trochę mąki.

Na blachę ułożyć papier do pieczenia. Ciasto nakładać małymi porcjami. Piec w temp. 190 st. C 15 minut (na kolor złoty). Te na zdjęciu trochę mi nie wyrosły, ale były i tak fantastyczne.

My z rodzinką robiliśmy z nich „kanapki”. Miedzy dwa ciasteczka nakładaliśmy dżem truskawkowy J PYCHOTKA.