KONTRA SMAKI

Nadal nie wiem czy jest wart swojej ceny. Nie wiem czy jest w stanie zaspokoić wszystkie moje zachcianki. Nie wiem czy jest aż tak genialny jak dziewczyny mówią. Niemniej od miesiąca dość mocno mnie intryguje i fascynuje. A pomyśleć, że jeszcze pół roku temu nawet o  nim nie słyszałam. Pierwszy raz spotkałam się z nim na warsztatach w Palędziu, gdzie Justyna Sobota opowiadała o dietach, beztłuszczach, bezpszenicach i innych cudach. Wtedy mnie tąpnęło na jego punkcie, ale nie kupiłam. Dopiero ostatnio postanowiłam się szarpnąć i nabyć to cudo, które tylko nie piecze i nie smaży naleśników. Póki co korzystamy z przepisów, ale uczę się i czasem kombinuję. Uczę się. Skubany naprawdę ułatwia życie i oszczędza czas. Póki co oszalałam na jego punkcie nie tylko ja ale i mój starszy syn. Chce mi pomagać w gotowaniu i wręcz żąda, żeby używać właśnie jego i wbudowanej książki kucharskiej. Mam już czarne wizje, że moja starsza latorośl zwyczajnie nie będzie za kilka lat umiała ugoto

Ostatnio rzadziej piekę ciasta. Właściwie piekę wyłącznie, gdy spodziewam się gości lub wiem, że zjem je z kimś jeszcze. Myśl o tym, że całą blaszkę ciasta będę musiała wsunąć sama jakoś mnie nie pociąga. Mój współspacz nie jest maniakiem słodkiego, dzieciom raczej ograniczam cukier, a przecież zjeść trzeba. Zmarnować się nie może. Plackowi ze śliwkami w szczycie obfitości jednak nie mogłam się oprzeć. I upiekłam ciasto głównie dla siebie, tłumacząc się oczywiście rodzinie, że to wszystko dla nich. Nie, nie zjadłam całego placka sama. Ale wiele nie brakowało. Na szczęście pozostałym domownikom też smakował i mi solidarnie pomagali pałaszować. Zainspirował mnie przepis na www.kwestiasmaku.com. Intuicja mi jednak podpowiedziała, jak zmienić przepis i sprawić, by kruche ciasto było jeszcze bardziej migdałowe. Jak zawsze jej posłuchałam i nie pożałowałam. Śliwki węgierki idealnie komponują się z migdałami. Może nawet lepiej niż jabłka z mięta albo wiśnie z czekoladą. K

Przyznaję. Dżemy najczęściej robię z Żelfixem. Czasu coraz mniej, a tak strasznie zawsze mi było żal owoców, które odparowują. Do tego człowiek się nie narobi. A dzieci kochają dżem truskawkowy. Jednak, gdy nachodzi sezon śliwkowy, a raz na kilka lat nadchodzi, to znów staję się kulinarną tradycjonalistką i dłuuuuugo, baaaaaaardzo długo smażę powidła. Bo węgierki inaczej nie smakują. Po prostu. Dżem węgierkowy z żelfixem jest jakiś taki pospolity, wręcz niesmaczny. Poza tym tylko prawdziwe powidła można włożyć jako warstwę do tortu albo w andruty. Sezon na węgierki u taty w sadzie jest co kilka lat. Pomimo, że rośnie tam pięć śliw, to solidarnie owocują co dwa – trzy lata. Wszystkie moje węgierkowe zapasy dawno temu się już skończyły, więc tym razem rzuciłam się na śliwki jak w amoku. Miałam poczucie, że jeśli nie przerobię wszystkiego, to znikną, zepsują się, zmarnują… A przecież nie mogę do tego dopuścić. Tatowe śliwki są tak słodkie, że docukrzam tylko do smaku. J

Będąc na wywczasach lubię zjeść czasem w knajpie coś, czego albo dawno nie jadłam, albo nie jadłam wcale. Tym razem w weekend zawitałam do Szklarskiej Poręby. Było łażenie po górach, śniadanie z widokiem na Śnieżne Kotły, oddychanie pełną piersią, wizyta w naszym ulubionym schronisku i tradycyjne zakwasy. Ale były i nieodłączne wizyty w lokalach, które przyznaję się, bardzo lubię. Trzy wizyty i trzy smaczne dania. Pierwsza była sałatka z pieczonym camembertem. Zaskakująca i pyszna. Mieszanka sałat z dodatkiem orzechów włoskich, świeżego pomidora, cebuli krojonej w cienkie plastry, suszonej żurawiny, polane balsamico z gorącym, pieczonym camembertem rozlewającym się i ciągnącym… Po powrocie do domu, żyjąc wciąż wspomnieniem gór postanowiłam odtworzyć, acz zmodyfikować przepis. Moja sałatka. Na mieszance sałat świeży ogórek, suszone pomidory, balsamico i pieczony camembert. Wyszło równie dobre, a może i lepsze. Proste i szybkie, wręcz wykwintne. Tak czy inaczej

Choć dopiero po 19.00, zbiera mi się na sen. W telewizorku snuje się druga połowa meczu, ale ja jakoś już mam przesyt. Wszędzie ta piłka nożna. W szkole, na ulicy, w telewizorze… Choć mundial trwa już tydzień, wciąż  nie mam swoich faworytów. Bardzo dzielnie oglądam mecze, niemniej może ze dwa z nich były w stanie mnie przykuć przed telewizor od początku do końca. Póki co zaintrygowali mnie piłkarze grający w butach w dwóch różnych kolorach. Różowym i niebieskim. Zwłaszcza Urugwajczycy. Już myślałam, że jest to związane z kontraktami z firmami odzieżowymi, ale nie. Okazuje się jednak, że to to zwykła moda. A buty są marki Puma. Zniosła bym to pewnie łagodniej, gdyby związane by to było z jakimś buntem, akcją społeczną, manifestem. A tak pewnie chłopakom płacą duże pieniądze, żeby wyglądali jak pajace.   Z drugiej strony może warto spróbować i kiedyś założyć do pracy dwa różne buty. Ciekawe jak szybko by mnie zauważyli. Czy pomyśleli by, że to prowokacja czy wreszcie

W ubiegły weekend brałam udział w uroczystościach związanych z I Komunią Świętą naszej chrześnicy. Uroczystość zacna, piękna, uduchowiona. Dziecko zadowolone i odpowiednio zmotywowane. Wbrew panującej modzie uroczysty obiad odbył się w domu, tak jak drzewniej bywało. Obiad przygotowali właściwie wszyscy. Każdy coś wniósł od siebie. Nawet jeśli nie gotował w kuchni, to szykował stół. Menu było tradycyjne, ale takie jak wszyscy lubią. Przystawka: kiszony łosoś na sałacie z octem balsamico. Zupa: rosół z makaronem Danie główne: schab ze śliwką, zrazy wołowe, młoda kapusta, sałatka marchewkowa z jabłkiem, młode ziemniaczki, kluski śląskie Deser: tort, sernik, szarlotka z lodami *** Wszystko co powyżej już kiedyś gotowałam, piekłam i pichciłam. Jedynie łosoś kiszony mnie zafrapował. Mama zdradziła mi na szczęście jak go zrobiła i teraz mogę się z Wami podzielić dobrą nowiną. Bo proste to, a pyszne!! Bardzo świeży płat łososia należy oczyścić i umyć, oskrobać

W piątek odbył się targ zdrowej żywności w szkole. Pani poprosiła, aby rodzice przygotowali jakieś zdrowe smakołyki. Jedna mama upiekła bezglutenowe ciasteczka, inna zrobiła sałatkę owocową, ja chciałam się popisać i zrobić coś innego. Pół wieczoru spędziłam na wertowaniu sieci w poszukiwaniu zdrowego, oszałamiającego ekstra cudu. Ok, może za krótko przeszukiwałam sieć. Stanęło na prostych koreczkach i szaszłyczkach. Pytanie brzmiało jak je przygotować, aby wyglądały szałowo, smakowicie, ale przede wszystkim zachęciły młodych ludzi do zjedzenia. Koreczki pingwinki. Bez komplikacji. Proste do zrobienia nawet dla kilkulatka. A ile radochy przy robocie. Tylko trzy składniki: czarne oliwki, mozarella i marchewka. Pierwszy raz te cuda widziałam u Marty na tablicy. Też je wygrzebała gdzieś w necie i pokazała światu. Szaszłyki owocowe. Niby nic niezwykłego, ale kolorowe owoce na patyku wreszcie mojego młodszego niejadka przekonały do owocojedzenia. Ba! Miś n

Ostatnio dość ambitnie realizuję hasło „albo teraz albo nigdy”. Biorę się za prawie wszystko, biorę co się da. Wymyślam sobie zadania, realizuję pomysły innych. Rok bardzo ciekawie rozpoczął się od wyprawy do Oslo (w Norwegii) i od tamtej pory nie daje mi chwili wytchnienia. Czasem mnie to zastanawia, a nawet przeraża. Przecież dlatego zrezygnowałam z korporacji, aby unikać tego tempa, biegania. Aby mieć czas na dostrzeżenie finezji i wszystkich kolorów, kształtów życia, a nie tylko wpatrywać się w ambitnie wyznaczony cel na horyzoncie. Poniedziałki przypominają piątki. Z tą różnicą, że w piątek wieczorem, można spuścić się z łańcucha i nie zważać na to, że kolejny poranek jest kolejnym etapem maratonu. Zapiski w kalendarzu są wyznacznikiem nastroju. Jest przecież tyle do zrobienia. Wszystko musi być załatwione. Samo się nie zrobi. Przecież świat nie poczeka. I tak dalej… Piszę to przy sobocie. Po modelowym tygodniu kręcenia się za własnym ogonem. Wiem, że nie chciałabym

Ola mnie ostatnio opitoliła, że na Kontrasmaki obrosły mchem i wieje pustką. Tym samym zmotywowała mnie do wpisania tu chociaż kilku słów. Padło na knedle z truskawkami, które przy okazji rodzinnego obiadu przygotowywała Daria z mamą i tatą. My z dzieciakami pojechaliśmy oglądać wystawę Lego, one szalały w kuchni. Załapałam się na finalne kluskowanie. Nawet nie wiecie, jak je lubię. Przepis: Ok. 3 kg Ziemniaki Mąka pszenna Jajko Mąka ziemniaczana Truskawki Cukier pomieszany z cynamonem Ziemniaki ugotować w mundurkach. Gdy wystygną obrać i zmielić. Dodać mąkę pszenną i jajko. Można dodać trochę mąki ziemniaczanej. Zarobić ciasto, powinno być gęste, ale kleiste. Uformować wałek i pokroić na plastry. Na każdy nakładać truskawkę i posypać cukrem z cynamonem. Formować kulki i wrzucać do mocno osolonej wody. Gotować dwie minuty od wypłynięcia. Nie można zrobić ciasta wcześniej bo się rozpadnie. U nas knedle podaje się z bułka tartą smażona na maśle al

To jeden z moich ulubionych momentów podczas ferii zimowych w świetlicy w Palędziu, a na pewno najsłodszy. Ania przyjechała po sąsiedzku, z Palędzia. Z naszymi dzieciakami przygotowywała pyszne, czekoladowe, kolorowe ciastka na patyku zwane także cake pops. Na początku nie zdawałam sobie sprawy, jakie to pyszne i widowiskowe danie. Jednak z każdym kolejnym spojrzeniem przez okienko naszej kuchni, to słodkie zjawisko intrygowało mnie coraz bardziej. Prosto zrobić, smakuje wyśmienicie, jest niezwykle dekoracyjne i sprawdzi się podczas każdego Kinderparty. Dziękuje Aniu J Potrzeba: 400 g biszkoptów 120 g serka mascarpone 80 g nutelli 100 g ciemnej czekolady 1 łyżka oleju Patyczki Kolorowa posypka Najpierw należy zmiksować serek mascarpone, nutellę z pokruszonymi biszkoptami.   Z ciasta zrobić kulkę, zawinąć z folię i schłodzić w zamrażarce 15 minut. Po czasie wyjąć masę i odmierzać równe, małe porcje (na przykład łyżką do lodów). Formować kulki, które na

  W piątkowy wieczór rozmawiałam sobie spokojnie w Internecie z Sabiną. Konwersacja zbliżała się ku końcowi, gdy ona napisała „ tymczasem ściskam Cię mocno i biegnę piec”. Niby nic szczególnego, ale kolejno pokazuje się na ekranie link, ja bezrefleksyjnie klikam na link i szczęka mi opada. Wszystko z prędkością wybuchu supernowej. Otóż w linku był przepis na ciasto, które Sabina miała zamiar upiec. Ciasto, którego zdjęcie kompletnie mnie zaskoczyło, zaintrygowało i zainspirowało do natychmiastowego pójścia do kuchni i upieczenia go NATYCHMIAST. Uwierzcie mi, takie rzeczy zdarzają mi się naprawdę rzadko. Nie jestem największą fanką ciasta drożdżowego. Nie zawsze przemawiają do mnie wielkie, wyrośnięte, suche kawałki krojone i układane hurtowo na talerzu. Drożdżowiec najbardziej mi smakuje z kruszonką, z kawą i właściwie tylko na ciepło. Ostatnio rzadko piekę ciasta. Cała blacha nawet najlepszego sernika by się w naszym domu zwyczajnie zmarnowała. Takie czasy, że słodyczy jem